Güneş tepeden dik vurduğunda bile gölgem seni işaret eder. Sen dediğime bakma. "Sen" dediğim şey, bir ailedir bazen. Göç yolunda yalnız kalan bir leylek, yeni doğan bir bebek, boş sokaklarda aylak aylak gezerken vurduğum kola kutusudur. Okuduğun kitap, içtiğin su, yemeğini paylaştığın bir sokak köpeğidir. İşte sırf bu yüzden birine aşık olduğunda her şeyini ona katarak "Seni seviyorum" cümlesini kurar insan. Çünkü dünyası o yüzdedir artık. "Sende ben, kutba giden bir geminin sergüzeştini/ Sende ben kumarbaz macerasını keşiflerin/ Sende uzaklığı/ Sende ben imkansızlığı seviyorum/ Fakat asla ümitsizliği değil." sözlerini kaleme alan Nazım Hikmet şahittir buna. Dünyanın tüm Necip Fazılları, Yunusları, İsmetleri ve Arkadaş Zekaileri ve tüm söz adamları da şahittir "sen" olmanın ne demek olduğuna.