Dağın Öteki Yüzü üçlemesi ile bugün içinde bulunduğumuz dostluklarımızda çıkarlarımızdan başka hiçbir şey olmadığını gördüm. Alacağımız yoksa insanlıktan, vereceğimiz de kalmamıştı. Acıdım kendime, bize, hepimize. Yılanı öldürseler ile çaresizliği gördüm, toplumun ve toplum baskısının insanı nasıl bozduğunu gördüm yenidoğandan, Neredesin Arkadaşım ile her gün önünden yöresinden geçip de kir pas içindeki yüzlerine bakmaya cesaret edemediğimiz sokak çocuklarının yüzüne bir kere daha döner bakar oldum. Ağrı dağı efsanesi ile aşka yiten inancım çıktı gün yüzüne. Sadakati, fedakarlığı gördüm. Bir ada hikayesi serisiyle Yaşar Kemal'in ütopyasına vardım. Hayalindeki dünyaya, olması gerekene, olmayana... "Dağlar, insanlar ve hatta ölüm bile yorulduysa şimdi; en güzel şiir, barıştır." derken hepimizin gözleri o satıra mıhlanmadı mı? Ben onun kitaplarında "Barış da barış!" diye naifçe ama bas bas bağrışını gördüm. Kitapları zihnimde hep bir yol olarak tasavvur ettim. Yaşar Kemal'in kitaplarından geçen bir insan bir daha eskisi gibi bakamazdı dünyaya da aynaya da. Her haksızlığa susuşumuzda ağlar içimizde bir Memed, Hasan, Hatçe ve onun nice karakterleri.
Onca kitabın ardından Tek Kanatlı Bir Kuş ile veda busesini kondurdu kitaplığımıza Yaşar Kemal. Daha sonra o güzel atına bindi ve çekip gitti. Peki ya biz? Sahiden de "Demirin tuncuna, insanın piçine'mi kaldık?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder