"İnsanın sevdiği  dünyası olamaz; tüm dünyası sevdiği olur." derdi babam. Bu çok ciddi sözünü de henüz ben yedi yaşındayken kurmuştu. O gün tanıdığım ilk Aristo olma şerefine erişmiş ve gece işçisi olduğu için ün yapmasına müsaade edilmemişti. Zamanlama hatası yaptığının farkına varmadan beni boş kağıtların önünde kalem tutmaya zorlamış oldu böylece. Düşündüm, düşündüm ve daha o zamanlarda, sevdiğin biri olmadan dünyanın gerçekten de boş bir yer olduğunu kavradım. Sanırım bu yüzden hemen gidip ilkokulda önümde oturmaya başlayan kırmızı küpeli kıza aşık oldum. Babam, yirmi bir yaşıma geldiğimde kursaydı bu cümleyi eğer, muhtemelen dağların kıyıya dik ya da paralel olduğunu bilir; girdiğim tüm çıkmaz sokaklardan küfrede küfrede ayrılırdım. Oysa şimdi öyle değil